Χωρίς δεύτερη κουβέντα

«Η έκθεση δεν είναι πολιτικό κείμενο και γι' αυτό πρέπει να μείνει έξω από την πολιτική, μάλλον θα έλεγα την κομματική, αντιπαράθεση». Με αυτήν την απαίτηση - στο όνομα των «ειδικών» που ο λόγος τους δεν χωράει δεύτερη κουβέντα - κάλεσε τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός τον λαό να υποδεχτεί αδιαμαρτύρητα όσα περιλαμβάνει η λεγόμενη «Εκθεση Πισσαρίδη». Τον «οδικό χάρτη» δηλαδή ανάκαμψης του κεφαλαίου, που στόχο έχει να φορτώσει και τη νέα καπιταλιστική κρίση στο λαό, με τα όσα εφιαλτικά προβλέπει για τον ίδιο.

Αλλά τι είναι εκείνο που «πρέπει να μείνει έξω από την αντιπαράθεση»;

Είναι οι νέες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην κατεύθυνση της παραπέρα ιδιωτικοποίησής της και του περιβόητου «κεφαλαιοποιητικού» συστήματος, όπου οι ασφαλισμένοι θα είναι «επί ξύλου κρεμάμενοι» ώστε το κεφάλαιο να βάλει στο χέρι πάνω από 99 δισ. ευρώ τις επόμενες δεκαετίες, χώρια τις νέες εισφοροαπαλλαγές που θα απολαμβάνει με το νόμο που ψήφισε χτες η κυβέρνηση, φορτώνοντας και νέα βάρη στους ασφαλισμένους.

Είναι τα νέα αντεργατικά μέτρα, με στόχο την ένταση της εκμετάλλευσης, που κρύβεται πίσω από τα περί «ανόδου της παραγωγικότητας». Η δουλειά όποτε και όπως θέλει το αφεντικό, ήλιο με ήλιο, χωρίς υπερωρίες και με 200 ευρώ, που φέρνει η κυβέρνηση με το νέο αντεργατικό τερατούργημα. Το «σήμα» της έκθεσης για καθορισμό του κατώτατου μισθού από «επιτροπή ειδικών», όπως και για παραπέρα απελευθέρωση των απολύσεων για να αρθούν οι περιορισμοί «στη δυνατότητα μιας επιχείρησης να μεταβάλλει τον αριθμό των απασχολούμενων». Η κατάργηση επί της ουσίας του επιδόματος ανεργίας, το οποίο από τους διαδοχικούς «κόφτες» όλων των κυβερνήσεων δεν δικαιούνται 9 στους 10 ανέργους, και τώρα η έκθεση «προτείνει» «να μην είναι σταθερό και συνδεδεμένο με τον κατώτατο μισθό αλλά με τις προηγούμενες αμοιβές του ανέργου».

Ενώ εν μέσω πανδημίας, η οποία με τον πιο τραγικό τρόπο αποκαλύπτει τις συνέπειες για το λαό από την πολιτική της εμπορευματοποίησης της Υγείας που υλοποίησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, η κυβέρνηση απαιτεί από το λαό να «καταπιεί» την επιτάχυνση της ίδιας πολιτικής για τη μετατροπή των νοσοκομείων σε «αυτοχρηματοδοτούμενες επιχειρηματικές μονάδες», διεύρυνση των ΣΔΙΤ, νέες περικοπές, «ελαστικές» σχέσεις εργασίας, πριμοδότηση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών κ.ά.

Και προφανώς να μη λέει «δεύτερη κουβέντα» για τις περικοπές άνω των 600 εκατομμυρίων ευρώ που προβλέπει ο προϋπολογισμός για τις δαπάνες στην Υγεία, αφού, όπως λέει και η έκθεση, η πανδημία «δημιουργεί και σημαντικές ευκαιρίες για τον τομέα Υγείας στην Ελλάδα και κυρίως τις εξαγωγικές επιχειρήσεις»! «Ευκαιρίες» για το κεφάλαιο που θα κληθεί να πληρώσει ο λαός.

Η λίστα με τα όσα περιέχει η έκθεση είναι ατελείωτη, και κάθε της λέξη έχει από πίσω και ένα από τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων: Είτε αφορά το «πογκρόμ» πλειστηριασμών και εκβιασμών για τη λαϊκή κατοικία, αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες, ώστε οι επιχειρηματικοί όμιλοι να βρουν πρόσβαση σε φτηνότερο δανεισμό, είτε τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» με τους ακόμα φτωχότερους για νέες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, είτε τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε Παιδεία, Δικαιοσύνη, με στόχο να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αυτά, οι στόχοι και η στρατηγική του κεφαλαίου, που σημαίνουν ζωή - κόλαση για το λαό, είναι τα «θέσφατα» στα οποία η κυβέρνηση καλεί «κάθε πολίτη, την ελληνική κοινωνία, τα κόμματα (...) να ανατρέχουν ανά πάσα στιγμή και να το συμβουλεύονται».

Τους στόχους αυτούς συνυπογράφει όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει ξανά στεγνά το λαό, με τα περί «σχεδίου αντιπισσαρίδη», απαλλαγμένου τάχα από τις «νεοφιλελεύθερες εμμονές», αλλά με την ίδια «εμμονή» και προσήλωση στα συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία παρουσιάζει ότι μπορεί τάχα να «συνυπάρξουν» με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Αν κάτι όμως όντως δεν χωράει «δεύτερη κουβέντα», είναι ακριβώς πως οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες, τα δικαιώματα του λαού σε Υγεία, δουλειά με δικαιώματα, στην ίδια τη ζωή, δεν χωράνε σε κανένα από τα «σχέδια» του κεφαλαίου και των κυβερνητικών του διαχειριστών. Αυτά είναι υπόθεση του δικού του αγώνα σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.