Ένας σύντομος αποχαιρετισμός στον «μαέστρο» των γηπέδων, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Ντιέγκο μου, καλώς ήρθες στην αιωνιότητα. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που με ακούμπησες ότι ήσουν ξεχωριστός. Να ξέρεις ότι όπως εσύ με αγάπησες, άλλο τόσο σε αγάπησα και εγώ. Όταν ο κόσμος θα ακούει μπάλα θα θυμάται εσένα και όταν ο κόσμος θα ακούει Μαραντόνα θα θυμάται εμένα. Θα είμαστε για πάντα μαζί!
Ντιέγκο μου, σε γνώρισα όταν ήσουν 3 χρονών και με έφεραν στο φτωχικό σου σπίτι. Με πήρες αγκαλιά και κοιμηθήκαμε μαζί όλη τη νύχτα.
Ήμουν εκεί μαζί σου, στις αλάνες του Μπουενός Αιρες, στο Βίγια Φιορίτο, όταν με τους φτωχοδιάβολους φίλους σου με κλωτσούσατε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όπως έλεγες «Όταν οι γονείς μας μας έψαχναν, ήξεραν πού να μας βρουν. Ήμασταν εκεί, τρέχοντας πίσω από μια μπάλα».
Ντιέγκο μου, ήμουν εκεί με τη μορφή πορτοκαλιού ή μπάλας από κουρέλια όταν η μαμά σου η Τότα σε έστελνε να αγοράσεις πράγματα από το ψιλικατζίδικο και εσύ ήθελες κάτι για να κλωτσάς στη διαδρομή.
Ήμουν εκεί όταν έκλαιγες που σου χάλασα τα παπούτσια, που με τόσο κόπο σου αγόραζε ο πατέρας σου με τα λίγα λεφτά που έβγαζε από το εργοστάσιο που δούλευε.
Ήμουν εκεί όταν 10 χρονών παιδί κρατώντας με, είπες στους δημοσιογράφους ότι έχεις 2 όνειρα: Ένα να παίξεις σε Μουντιάλ και ένα να το κερδίσεις. Και ήμουν τόσο σίγουρη και για τα δύο, παρόλο που το 1986 με έσπρωξες με το χέρι. Να πω την αλήθεια, αυτό δεν το περίμενα.
Ντιέγκο μου, ήμουν εκεί στις 20/10/1976, όταν 16 χρονών έκανες το ντεμπούτο σου στην Κόρδοβα με την Αρχεντίνος Τζούνιορς ενάντια στην Ταγιέρες. Θυμάμαι την προσμονή και το άγχος σου όταν μπήκες αλλαγή και με άγγιξες.
Ήμουν εκεί στο Μουντιάλ Νέων στην Ιαπωνία στις 7/9/1979, όταν κατακτούσες το τρόπαιο. Και Ντιέγκο, μου άρεσε αργότερα η δήλωσή σου, ότι «οι στρατιωτικοί που κυβερνούσαν τότε τη χώρα μας, μας χρησιμοποιούσαν. Τύποι σαν τον Βιδέλα σπιλώνουν το όνομα της Αργεντινής, αντίθετα ο Τσε μας κάνει περήφανους».
Ήμουν εκεί όταν το 1982 έφυγες από την αγαπημένη σου Μπόκα και Αργεντινή για την Ευρώπη και την Μπαρτσελόνα. Θυμάμαι που αισθανόσουν άσχημα γιατί όπως έλεγες «εδώ μόνο τρέχουν, εγώ θέλω να παίζω με την μπάλα». Βέβαια εσύ τους μετέδωσες την τεχνική και τον ρυθμό και αυτοί σε βοήθησαν να αποκτήσεις καλή φυσική κατάσταση… και να με κυνηγάς καλύτερα.
Ήμουν εκεί και πόνεσα μαζί σου όταν ο Γκοϊγκοετσέα της Ατλέτικο σου έσπασε το πόδι.
Ντιέγκο μου, ήμουν εκεί στις 5/7/1984 στην παρουσίασή σου στο γήπεδο της Νάπολι όταν με κλώτσησες προς τις κερκίδες των 80.000 Ναπολιτάνων που ήρθαν να σε αποθεώσουν . Από την πρώτη στιγμή νοιώσαμε ότι εδώ είναι σαν το σπίτι μας, αφού από τα μεγάφωνα ακούστηκε το αγαπημένο σου τανγκό και ένα σύνθημα που έλεγε «Εδώ είναι οι δικοί σου, εδώ και η Αργεντινή».
Ήμουν εκεί όταν κατακτούσες τα πάντα με τη Νάπολι. Είχες μόλις οδηγήσει μία άσημη ομάδα από τον φτωχό Νότο στο να τα βάλει και να νικήσει τους πλούσιους του Βορρά. Και καθώς χάιδευες με τα χέρια σου το τρόπαιο, φορώντας το 10 στην πλάτη, έκανες όλη τη Νάπολι να κλαίει. Και τότε ήταν που σε ζήλεψα, Ντιέγκο μου. Ήταν βλέπεις εκείνο το στιχάκι που τραγουδούσε όλη η Νάπολι και σου έλεγαν πόσο ερωτευμένοι είναι μαζί σου! «Oh Mamà Mamà Mamà, Oh Mamà Mamà Mamà, Sai perchè mi batte il Corazon, Ho visto Maradona, Ho visto Maradona, We Mammà, Innamorato Sò» («Μάνα, δεν ξέρεις γιατί χτυπάει η καρδιά μου; Μάνα, δεν ξέρεις γιατί; Μάθε γιατί είμαι ερωτευμένος. Είδα τον Μαραντόνα»!).
Ήμουν εκεί και το 1986 όταν κατέκτησες με την αγαπημένη σου Αργεντινή το Μουντιάλ. Ήμουν εκεί, όταν λες και είχες μαγνήτη στα πόδια με κρατούσες με τόση δύναμη, αρχοντιά και στοργή παράλληλα και με ακουμπούσες στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Σίλτον. Και τι ωραία λόγια είπε, Ντιέγκο, ο Ουρουγουανός σπίκερ για εμάς τους δύο. Τα σκέφτομαι και συγκινούμαι «Gracias Dios, por el futbol, por Maradona, por estas lagrimas».
Και παρ' όλα αυτά, εσύ, Ντιέγκο, είχες τη δύναμη να πεις τα παρακάτω λόγια …«Τα μάτια μας γυάλιζαν, διψούσαμε για εκδίκηση. Το ξέραμε ότι δεν ήταν σωστό, όμως το μυαλό μας ταξίδευε στον πόλεμο των Φόκλαντς. Σαφώς και η νίκη ενάντια στην Αγγλία ήταν εκδίκηση, γλυκιά εκδίκηση και έτσι το νιώθαμε όλοι μας. Φυσικά, δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τίποτα. Η τιμή του ψωμιού δεν μειώθηκε, οι άνθρωποι στην Αργεντινή δεν σταμάτησαν να πεινάνε και να ζητιανεύουν στους δρόμους».
Ντιέγκο μου, ήμουν εκεί και το 1990, όταν στον τελικό με τη Γερμανία ο Γκοϊκοετσέα δεν μπόρεσε να με πιάσει στο αμφισβητούμενο πέναλτι του Μπρέμε. Και πληγώθηκα, Ντιέγκο μου, όταν σε είδα να κλαις.
Ήμουν εκεί και όταν θα έκλεινες την ποδοσφαιρική σου καριέρα πίσω στην αγαπημένη σου Μπόκα. Εκεί που σε ματς προς τιμήν σου έβγαλες έναν λόγο που θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Την ώρα που οι οπαδοί φώναζαν ρυθμικά το όνομά σου και σε αποθέωναν, εσύ, καρδιά μου, αποθέωνες εμένα με την ιστορική σου ατάκα: «Το ποδόσφαιρο είναι το πιο όμορφο και υγιές άθλημα στον κόσμο. Αν κάποιος κάνει ένα λάθος, ας μην τα πληρώσει το ποδόσφαιρο... Εγώ έκανα λάθος και πλήρωσα, αλλά η μπάλα όχι. Η μπάλα δεν λεκιάζεται!» («La pelota no se mancha»).
Και για την παραπάνω αυτοκριτική σου, Ντιέγκο, θα ήθελα να σου πω να μην αισθάνεσαι τύψεις. Γιατί όπως έλεγε και ένα πανό στους δρόμους του Μπουένος Άιρες «Δεν έχει σημασία τι έκανες στη ζωή σου Ντιέγκο, σημασία έχει τι έκανες στις δικές μας ζωές».
Ήμουν και στην Αβάνα μαζί σου, και άκουγα τον Φιντέλ που αγαπούσες τόσο πολύ, να μιλάει τόσο ωραία. Και όταν σε ρώτησε ο Φιντέλ Κάστρο… «Δηλαδή, Diego, σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;»… του απάντησες… «Σύντροφε, το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο».
Αγαπημένε μου Ντιέγκο, είναι τόσα ακόμα που θέλω να σου πω. Ξέρω ότι σε πλήγωσα πολλές φορές και συγγνώμη για αυτό, όπως ξέρεις και εσύ ότι με πλήγωσες και με άφησες πολλές φορές για «ξένα πράγματα» προς τον Αθλητισμό.
Όμως, Ντιέγκο, δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο η γνωριμία μας. Και σε παρακαλώ πολύ, έμαθα ότι στον τάφο σου θα ήθελες να γράφει «Ευχαριστώ την μπάλα». Όχι, Ντιέγκο, εγώ σε ευχαριστώ, γιατί με άγγιξες και με αγάπησες όπως κανείς άλλος. Σκέψου ότι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές από όλο τον κόσμο λένε ότι ήσουν αιτία να με αγαπήσουν. Τι πιο όμορφο συναίσθημα!
Σε ευχαριστώ ξανά και ξανά, γιατί μου έμαθες να καταλάβω ότι δεν είμαι και τίποτα σπουδαίο, αλλά ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα.
Και να ξέρεις, Ντιέγκο, δεν μου αρέσει που γράφουν χορηγούς πάνω μου και με εκμεταλλεύονται στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Χίλιες φορές να ήμουν για πάντα στην αγκαλιά ενός 3χρονου παιδιού ή να έχω τη μορφή μιας μπάλας από κουρέλια και να με σουτάρουν σε αλάνες χωρίς δοκάρια. Περνάω πιο ωραία εκεί.
Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ πάντα να είμαι δίπλα σε αυτούς που σε αγάπησαν πραγματικά, στους απανταχού φτωχοδιάβολους του κόσμου, είτε παίζουν μπάλα δίπλα στο τείχος στην Παλαιστίνη, είτε στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής, είτε στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, είτε στα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων, παντού.
Δίπλα σε όλους αυτούς που έχουν όνειρα!
Α. Θ.
Maradona by Kusturica
Το Maradona από τον Kusturica είναι ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αργεντινού ποδοσφαιριστή Diego Maradona, σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Σέρβου σκηνοθέτη Emir Kusturica.
Το ντοκιμαντέρ έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών 2008.
Το ντοκιμαντέρ δεν είναι απλά η ιστορία του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που έχουμε δει μέχρι τώρα αλλά επίσης η ιστορία της Λατινικής Αμερικής εναντίων των Η.Π.Α και της Γιουγκοσλαβίας εναντίων του ΝΑΤΟ.
Μας δείχνει και τις διάφορες πτυχές του ανθρώπου Ντιέγκο, τις τύψεις του για το λάθος με την κοκαΐνη και τα όσα "έχασε" λόγω των ναρκωτικών, τις πολιτικές του απόψεις, τη σχέση του με την Κούβα και τον Φιντέλ Κάστρο, την απέχθεια που έχει απέναντι στους Άγγλους και τους Αμερικανούς.
Σκηνοθεσία: Emir Kusturica
Σενάριο: Emir Kusturica
Ηθοποιοί: Lucas Fuica, Emir Kusturica, Diego Armando Maradona
Είδος ταινίας: Documentary
Χώρα παραγωγής: Spain | France
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου