Άγιο Φως ή θεομπαίχτες

Τα κεριά μπορούν να ανάψουν μόνα του

 

Εκατομμύρια πιστών θα ταξίδευαν και φέτος στο Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα, προκειμένου να λάβουν το Αγιο Φως, που συμβολίζει την Ανάσταση και σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση είναι ένα θαύμα κατά το οποίο ένα μπλε φως αναβλύζει από τον τάφο του Ιησού Χριστού.

 «Το θέμα για εμένα είναι πώς αυτό ανάβει αυτόματα», συνεχίζει ο πρόεδρος Σκεπτικιστών Ελλάδας, λέγοντας πως «ένα υλικό που αυτοαναφλέγεται είναι ο φωσφόρος. Στην απλούστερη εκδοχή του παράγεται από καύση κόκκαλων και λίγη άμμο. Εάν κατακάψουμε κόκκαλα στο καπάκι του καζανιού θα σχηματιστούν κηρώδεις σταγόνες, που αν εκτεθούν στο οξυγόνο αυτοαναφλέγονται κι εάν τις σκεπάσουμε με νερό δεν φλέγονται. Τέτοιες καύσεις κοκκάλων έχουμε δύο τουλάχιστον στη Βίβλο». 

Οσο για το τι ακριβώς συμβαίνει στον Ναό της Αναστάσεως, ο κ. Καλόπουλος, με βάση τη
δική του εκδοχή υποστηρίζει τα κάτωθι: «Μέσα στο κουβούκλιο, που δεν ξέρουμε τι είναι, γιατί δεν υπάρχουν περιγραφές, είναι σίγουρο ότι υπάρχει η ακοίμητος καντήλα που είναι αναμμένη. Αυτή είναι αναμμένη και μεταφέρεται μέσα στο κουβούκλιο επισήμως και μπροστά σε όλους μισή ώρα πριν μπει ο πατριάρχης. Υπάρχουν δεκάδες θεολόγοι και άνθρωποι μέσα στο Ναό της Ιερουσαλήμ, που ομολογούν ότι η καντήλα είναι αναμμένη. Το φως δεν πετάγεται από πουθενά. Το ανάβει από εκεί ο πατριάρχης. Πολλές φορές, μάλιστα, τα κεριά έξω ανάβουν πριν βγει ο πατριάρχης. Συνήθως ο πατριάρχης ακούει τις κραυγές έξω και μετά βγαίνει κι ο ίδιος με τις λαμπάδες αναμμένες. Συνεπώς, μέσα στο ιερό υπάρχει η ακοίμητος καντήλα, που είναι αναμμένη, έξω αυτοαναφλέγονται κεριά και τίποτε περισσότερο. Αυτό που συμβαίνει έξω πιστεύω ότι γίνεται με τον φωσφόρο».

«Είναι ένα υλικό που μπορείς να δώσεις όση καθυστέρηση χρόνου θέλεις. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία. Ανάλογα με το πόσο ελαιώδης είναι ο διαλύτης τόσο πιο αργά εξατμίζεται ο διαλύτης αυτός για να εμφανιστεί ο φωσφόρος γυμνός στο οξυγόνο. Τη στιγμή που ο φωσφόρος εμφανιστεί στο οξυγόνο θα αυτοαναφλεγεί και το τελευταίο ψήγμα του. Φαίνεται ένα απλό κερί, αλλά δεν είναι. Απλώς εμβαπτίζεις μέσα στον διαλυμένο φωσφόρο το φιτίλι και ξέρεις ότι αυτό το φιτίλι θα αναφλεγεί σε μία, σε δύο, σε τρεις ώρες ή σε είκοσι λεπτά, αναλόγως με τι διαλύτη έχεις χρησιμοποιήσει. Μάλιστα, αν κάνεις μία δοκιμή όλο το υλικό που έχεις παρασκευάσει θα έχει την ίδια χρονοκαθυστέρηση», εξηγεί.

Ο κ. Καλόπουλος, ακόμη, υποστηρίζει πως «το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά από τη μάχη που δόθηκε για το αν είναι θαύμα ή όχι, έλαβε θέση και είπε ότι δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά για θρύλο κι ότι ο πατριάρχης ανάβει το κερί του από την ακοίμητο καντήλα. Οι αρχές της Εκκλησίας χρησιμοποιούν διγλωσσία. Βεβαίως, τους ενδιαφέρει να υπάρχει η φήμη του θαύματος, διότι αυτό εξυπηρετεί τα πνευματικά και υλικά συμφέροντά τους. Ολο αυτό κατασκευάστηκε απλούστατα για εισπρακτικούς λόγους». 

Το πείραμα:    Ο Μιχάλης Καλόπουλος δείχνει ζωντανά στην κάμερα έναν τρόπο με τον οποίο τα κεριά αυτοαναφλέγονται, δίνοντας μια πιθανή ερμηνεία στο φαινόμενο του Αγίου Φωτός.

 

Ν. Καζαντζάκης: «Τα απομεινάρια της φοβερής οπτασίας…» 

Ενα απόσπασμα της μαρτυρίας του Νίκου Καζαντζάκη που βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα στα χρόνια του μεσοπολέμου:

« Στέκομαι στην είσοδο του Άγιου Τάφου με ολανοιγμένα αχόρταγα μάτια: Μεγάλο Σάββατο. Ο ναός της Ανάστασης  σα μια τεράστια κυψέλη βουίζει , οι πλάκες κάτω είναι γιομάτες αραβόφωνους χριστιανούς, με τα φέσια, με τις βρωμερές πολύχρωμες τζελεμπίες, με τα φλεγόμενα τσιμπλισμένα μάτια. Κάτω από τις αψίδες του ναού, ξαπλωμένοι σε ψάθες, σε κουρέλια ή σε χαλιά, άντρες και γυναίκες που έχουν κοιμηθεί εδώ τη νύχτα προσμένοντας τη στιγμή τούτη τη φοβερή που θα σφεντονιστεί το άγιο φως από το κουβούκλι του Παναγίου Τάφου.

Γκρίζα λαγήνια με νερό, με πορτοκαλιά ράπικα ξόμπλια , γκαζόζες, σερμπέτια, λεμόνια, κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι μέσα στο κατασκηνωμένο στην εκκλησία ανθρωπομάζωμα.

Τα μπρίκια  του καφέ βράζουν σε καμινέτα, κάτω από τα μεγάλα κονίσματα, οι μάνες ανοίγουν τα στήθια τουςμπροστά στον κόσμο και βυζαίνουν τα μωρά τους (…) Γέλια, κλάματα, στριγγλιές. Άλλοι ψέλνουν, άλλοι κάτω από τις λοήσιμες πατανίες παίζουν στις σκοτεινές γωνιές του ναού με τις γυναίκες τους. Κι ακούς ξάφνου, ως περνάς μέσα στο βαριόχνοτο σκοτάδι, γέλια από κοπέλες που γαργαλίζονται …».

Κι αφού περιγράφει την είσοδο του Πατριάρχη στο κουβούκλιο, ο Καζαντζάκης καταλήγει:

«… Ο ναός άδειασε. Σαν όνειρο ξωτικό, απίθανο μου φάνταξε όλη τούτη η φοβερή βουή, το μανιασμένο πλήθος και τα λοήσιμα κουρέλια. Μα σκύβοντας χάμω, έτσι που γύριζα ολομόναχος μέσα στην εκκλησία, ένιωσα πως όλο τούτο το ανατολίτικο όραμα ήταν αλήθεια, γιατί κάτω στις πλάκες είδα τα απομεινάρια της φοβερής οπτασίας: πασατέμπος, πορτοκαλόφλουδες, λιοκούκουτσα και σπασμένες μποτίλιες γκαζόζα»…(«Ταξιδεύοντας: Ιταλία- Αίγυπτος- Σινά- Ιερουσαλήμ- Κύπρος- Ο Μοριάς», σελ 152- 156). 

«Άγιον Φως»: Η χαρά του θεομπαίχτη