Το «Ανεξάρτητο» ΣΕΠΕ θα είναι πλήρως υποταγμένο στα θέλω κυβέρνησης-εργοδοσίας

 
Την Τρίτη, 21 Δεκέμβρη η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής επικύρωσε την πρόβλεψη του Νόμου Χατζηδάκη για μετατροπή του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) σε «ανεξάρτητη αρχή».

Πρόκειται για μια άκρως αντιδραστική και αντεργατική εξέλιξη, καθώς όπως ομολόγησε και ο Υπουργός Εργασίας, αίρεται η όποια έστω ελάχιστη λογοδοσία και έλεγχος του ΣΕΠΕ από τον αρμόδιο πολιτικό φορέα ουσιαστικά σημαίνει ότι το νέο ΣΕΠΕ «οχυρώνεται» και «ανεξαρτητοποιείται» απέναντι στις πιέσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Με το επιχείρημα περί «συμφιλίωσης εργοδότη και εργαζόμενου» που από κοινού υπερασπίστηκαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή, επιδιώκουν να αναποδογυρίσουν την πραγματικότητα. Επιχειρούν να εξισώσουν τον εργαζόμενο ορισμένου χρόνου, που δουλεύει 10ώρες τη μέρα για 300 ευρώ, με την απειλή της ανεργίας και της εξαθλίωσης με τους εργοδότες που μετρούν εκατομμύρια κέρδη και έχουν στην διάθεση τους  όλους τους μηχανισμούς και θα ελέγχουν πλέον και το ΣΕΠΕ.

Την ίδια ώρα, η στελέχωση του ΣΕΠΕ με μια σειρά στελέχη επιχειρηματικών ομίλων, ινστιτούτων και φορέων με μακρά θητεία στην εφαρμογή των αντεργατικών πολιτικών και κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εργοδοτών απλώς επιβεβαιώνει ότι «το παιχνίδι είναι στημένο από πριν ξεπουλημένο».

Με την συγκεκριμένη εξέλιξη η Κυβέρνηση υλοποιεί τα θέλω των εργοδοτών για παύση κάθε θεσμικού ελέγχου και περιορισμού που προστατεύει τα δικαιώματα, την υγεία και την ζωή των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς. Η εργοδοτική ασυδοσία κατοχυρώνεται και διασφαλίζεται ενώ οι χώροι δουλειάς μετατρέπονται σε γαλέρες με τη βούλα του νόμου. Μια εξέλιξη που είχε προετοιμαστεί συστηματικά από όλες τις κυβερνήσεις που όλα αυτά τα χρόνια αποψίλωναν το ΣΕΠΕ, με ελάχιστους επιθεωρητές, ελάχιστα μέσα, ελάχιστες δυνατότητες υπεράσπισης των εργαζομένων.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις οι εργαζόμενοι έχουμε την πείρα ότι το δίκιο μας δεν κατακτιέται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» με λογικές «συμφιλίωσης» και υποταγής των αναγκών μας στην ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Το δίκιο τους οι εργαζόμενοι το κατέκτησαν μέσα από την μαζική οργάνωση στα σωματεία τους, με διεκδίκηση και αγώνες σε σύγκρουση με τα αφεντικά, τους μηχανισμούς και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν.