«Όποτε αισθάνθηκαν ανάταση οι χιλιάδες νέοι που σπουδάζουν και δουλεύουν στο εξωτερικό, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είχαν βάλει το χέρι τους»

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Είμαστε πάλι εδώ.

Το Διήμερο της ΚΝΕ στη Γερμανία επέστρεψε, μετά από την αναβολή δύο χρόνων που επέβαλε η πανδημία.

Επέστρεψε, μάλιστα αναβαθμισμένο και καλύτερο, γιατί είναι πλέον θεσμός και σημείο αναφοράς της ελληνικής νεολαίας στη Γερμανία.

Των νέων που διαπιστώνουν από την ίδια τους την πείρα ότι δεν υπάρχουν καπιταλιστικοί παράδεισοι, που έχουν πάρει την απόφαση, όπου βρεθούν να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Αλλά και των παλιότερων γενιών Ελλήνων μεταναστών, που έχουν ριζώσει εδώ, που είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας και δίνουν τη μάχη στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, στους συλλόγους, τις κοινότητες, τις επιτροπές των μεταναστών.

Είναι, όμως, θεσμός και των πολλών περισσότερων που έχουν κάθε συμφέρον να πάρουν την ίδια απόφαση και είμαστε σίγουροι ότι θα το κάνουν.

Είναι, φυσικά, και μια ακόμα απόδειξη ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν θυμούνται τους Έλληνες του εξωτερικού μόνο προεκλογικά, όπως κάνουν όλοι άλλοι.

Σε αυτά τα τρία χρόνια έγιναν πολλά.

Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο εξωτερικό και εδώ στη Γερμανία δεν σταμάτησαν ούτε για μια μέρα να ενημερώνουν, να παρεμβαίνουν, να αποκαλύπτουν, να πραγματοποιούν πετυχημένες εκδηλώσεις και συζητήσεις με όλους τους τρόπους.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία ανασκόπηση για αυτά, τα γνωρίζεται καλύτερα.

Χρειάζεται, όμως, διαρκώς να βγάζουμε συμπεράσματα.

Αν κάτι ξεχωρίζει από όλο αυτό το διάστημα, είναι η πλήρης κατάρρευση των μύθων τους οποίους καλλιεργούσε το σύστημα για να αποσπά τη στήριξη των νέων ανθρώπων.

Ένας από τους μύθους που κατέρρευσε με πάταγο είναι ότι τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η νεολαία στην Ελλάδα, οφείλονται στην ανοργανωσιά που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος, την ανικανότητα των κυβερνήσεων, ενώ δήθεν έξω όλα “λειτουργούν ρολόι”.

Χωρίς να παραβλέπουμε υπαρκτές διαφορές που έχουν να κάνουν με το επίπεδο ανάπτυξης και παραγωγικότητας της κάθε καπιταλιστικής χώρας, αυτό που ζήσαμε στην πανδημία δεν αφήνει περιθώρια αυταπατών.

Αυτό που ζήσαμε είναι η συνολική χρεοκοπία των εμπορευματοποιημένων δημόσιων συστημάτων υγείας να ανταποκριθούν και να καλύψουν τις ανάγκες στην προστασία της υγείας και της ζωής του λαών όλου του κόσμου.

Στην Ελλάδα τα δημόσια νοσοκομεία κατέρρεαν ενώ ο ιδιωτικός τομέας έκανε “χρυσές δουλειές”.

Στη Γερμανία, όπου η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο, είδαμε νοσοκομεία να κηρύττουν πτώχευση και να κλείνουν την πιο κρίσιμη στιγμή, γιατί μειώθηκαν τα κέρδη τους λόγω της αναβολής χειρουργείων και άλλων πανάκριβων θεραπειών!

Ζήσαμε όμως και την άλλη πλευρά, την πλευρά που αποτελεί και την ελπίδα.

Τέτοια είναι η υπεράνθρωπη μάχη των υγειονομικών, κάνοντας πράξη το σύνθημα «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», ο αγώνας τους για δημόσια υγεία στο ύψος των αναγκών και των δυνατοτήτων, για δουλειά με ανθρώπινους όρους.

Ελπίδα αποτελεί η μεγάλη ισχυροποίηση του ψηφοδελτίου που στηρίζει το ΚΚΕ, στις πρώτες μετά την πανδημία εκλογές της Ένωσης των Νοσοκομειακών Γιατρών της πρωτεύουσας, αλλά και στο συνέδριο της πανελλαδικής τους Ομοσπονδίας.

Και βέβαια, δεν μπορούμε παρά να χαιρετήσουμε την απεργία των υγειονομικών στα 6 πανεπιστημιακά νοσοκομεία του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας.

Αυτές οι μάχες, στις τόσο κρίσιμες για τους λαούς στιγμές φωτίζουν το δρόμο, διαμορφώνουν πιο σημαντικές προϋποθέσεις για την πάλη από ότι μπορεί να φαίνονται με γυμνό μάτι.

Ζήσαμε, επίσης, την επιλεκτική ανικανότητα του αστικού κράτους σε κάθε χώρα να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή, τη λαϊκή περιουσία, τον φυσικό πλούτο από τις φυσικά φαινόμενα.

Το είδαμε στις καταστροφικές πυρκαγιές το περσινό καλοκαίρι στη Βόρεια Εύβοια και την Αττική, ενώ για φέτος τα «όργανα» έχουν αρχίσει από πολύ νωρίτερα.

Την ίδια περίοδο, όμως, εκατοντάδες νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές μετρούσαμε και από τις πλημμύρες σε πιο προηγμένες καπιταλιστικά χώρες, στη Γερμανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία.

Η αιτία παντού κοινή: η εμπορευματοποίηση της γης, η υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση των υπηρεσιών πολιτικής προστασίας και η λογική κόστους – οφέλους, που κάνει τα προστατευτικά έργα «μη επιλέξιμα» αφού δεν αποδίδουν το επιθυμητό κέρδος.

Είναι άλλωστε επίσημα διατυπωμένη κατεύθυνση της ΕΕ ότι, όσον αφορά τις περιουσίες των φτωχών, είναι προτιμότερο να τις αποζημιώνει -και άμα και όταν αυτό γίνεται- παρά να τις προστατεύει…

Το ίδιο, όμως, αστικό κράτος που σε τέτοιες περιπτώσεις φαντάζει ανίκανο, είναι πολύ ικανό σε άλλες περιπτώσεις και για άλλους σκοπούς.

Το είδαμε αυτό στον απεργιακό αγώνα των λιμενεργατών της COSCO στον Πειραιά, όπου οι ίδιοι μηχανισμοί που δεν μπόρεσαν να στείλουν κάποιον να ρυθμίσει την κατάσταση στην Αττική Οδό, με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα πάντα με λίγο χιόνι, μόνο τα πρόσφατα αγορασμένα ραφάλ δεν έστειλαν για να τρομοκρατήσουν τους απεργούς, μάταια φυσικά.

Αλλά και στο Βερολίνο, οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν «απίκο» για να υλοποιήσουν την απαράδεκτη απόφαση της αστυνομικής διεύθυνσης, ανήμερα της επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, να απαγορευτεί η χρήση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο. Της κόκκινης σημαίας που το χρώμα της το έχει πάρει από το αίμα εκατομμυρίων επαναστατών - κομμουνιστών όλου του κόσμου εδώ και πάνω από έναν αιώνα.

Ήταν χρέος μας προς όλους εκείνους που πάλεψαν και έπεσαν για να νικήσει η ζωή, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, μαζί με τους συντρόφους μας από το ΚΚ Τουρκίας να σπάσουν στην πράξη αυτή την απαγόρευση και με τις σημαίες ψηλά, να καταθέσουν λουλούδια στο σοβιετικό μνημείο του Τρέπτοερ Παρκ.

Φίλες και φίλοι

Μόνιμη δικαιολογία όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους καταστροφές, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία είναι η κλιματική αλλαγή, η οποία, φυσικά, εκτός από το να την επικαλούνται για να κρύβουν τις ευθύνες του αστικού κράτους που δεν προστατεύει τις ανθρώπινες ζωές και τις λαϊκές περιουσίες, την αξιοποιούν και για την προώθηση των «πράσινων» επενδύσεων, ως μια κερδοφόρα διέξοδο για τα μεγάλα κεφάλαια που έχουν συσσωρεύει.

Το δήθεν ενδιαφέρον για το περιβάλλον από αυτούς που πρώτα το καταστρέφουν και μετά εμπορεύονται την προστασία του, τους καπιταλιστές και το κράτος τους, είναι ένας ακόμα μύθος που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.

Γιατί οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της «πράσινης ανάπτυξης» είναι που στέλνουν στην Ουκρανία τεράστιες ποσότητες από βαρέα όπλα, κλιμακώνοντας την στρατιωτική αντιπαράθεση με ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον, όταν ανοίγει ο δρόμος ακόμη και για χρήση πυρηνικών όπλων!

Πρόκειται, άλλωστε, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, για τους ίδιους πολιτικούς ενόχους που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν απεμπλουτισμένο ουράνιο κατά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, με τους λαούς των Βαλκανίων να μετρούν ακόμα τις δραματικές επιπτώσεις.

Όλοι αυτοί που μόλις μερικούς μήνες πριν μας εξηγούσαν ότι κύρια προτεραιότητα είναι η αντιμετώπιση της “κλιματικής κρίσης”, σήμερα “μας εξηγούν” ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα ορυκτά καύσιμα, το αμερικανικό πανάκριβο φυσικό αέριο LNG, η πυρηνική ενέργεια “για να απεξαρτηθεί γρήγορα η ΕΕ απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο”.

Την ευαισθησία τους τη θυμούνται μόνο όταν είναι να επιβάλουν πράσινους φόρους και χαράτσια για το πλαστικό καλαμάκι και για τα σπίτια του κόσμου ή όταν θέλουν να διαφημίσουν κερδοφόρα επενδυτικά projects, όπως αυτό της πανάκριβης ηλεκτροκίνησης που τρέχει η γερμανική Volkswagen στην Αστυπάλαια.

Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά ότι στην αγωνία για το πώς μπορεί να προστατευτεί το περιβάλλον, συγκρούονται δύο εντελώς διαφορετικοί δρόμοι.

Από τη μία ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης σε όλες του τις αποχρώσεις, παραλλαγές και μίγματα διαχείρισης και στον αντίποδα ο δρόμος του σοσιαλισμού.

Μόνο στο σοσιαλισμό μπορούν να λαμβάνονται υπόψη συνδυασμένα οι επιπτώσεις κάθε δραστηριότητας στο περιβάλλον και οι συνολικές ανάγκες του λαού.

Μόνο ο κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός στο έδαφος της κοινωνικής παραγωγής, απαλλαγμένης από την ατομική ιδιοκτησία και την εμπορευματοποίηση της γης, του νερού, της ενέργειας και των φυσικών πόρων, μπορεί να εξασφαλίσει την ισόρροπη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Άλλος ένας πολύ διαδεδομένος μύθος της περιόδου της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης ήταν ότι αν, αντί για τα βάρβαρα μνημόνια, είχε επιλεγεί μια πιο επεκτατική πολιτική, αν είχε «πέσει χρήμα στην αγορά», όπως έλεγαν, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους.

Τέτοιο ήταν το μίγμα που επιλέχθηκε για να αντιμετωπιστεί η πρόσφατη καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειες της πανδημίας.

Το αποτέλεσμα; Στους επιχειρηματικούς ομίλους έφτασαν όλα τα τεράστια χρηματοδοτικά «πακέτα», ενώ στον λαό και τη νεολαία έφτασαν μόνο τα ρεκόρ δεκαετιών που καταγράφει ο πληθωρισμός μήνα με τον μήνα, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία και φυσικά θα φτάσει και ο νέος φουσκωμένος λογαριασμός του κρατικού χρέους.

Σήμερα, έχει ξεκινήσει στα γεμάτα η συζήτηση για αλλαγή του μίγματος, με αύξηση των επιτοκίων και επαναφορά του συμφώνου σταθερότητας.

Και κάπως έτσι, συνεχίζεται η «αιώνια» προσπάθεια του καπιταλισμού να βρει το «μαγικό φίλτρο», την τέλεια συνταγή που θα τον απαλλάξει από τις αναταράξεις, τις κρίσεις και τις «παθογένειες» και θα τους έχει όλους ευχαριστημένους…

Μπορεί κάποτε να απαιτούσε δεκάδες χρόνια για να συνειδητοποιήσει κανείς, βασιζόμενος στην ατομική του πείρα, ότι τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει, τώρα, όμως, αρκούν μερικά χρόνια.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ένας νέος που φτάνει σήμερα τα 30, αισθάνεται πως τα τελευταία 10-12 χρόνια τα έχει «δει όλα».

Κρίση, αναιμική ανάκαμψη, ξανά κρίση, περιοριστική και επεκτατική πολιτική διαχείρισης, Χιλιάδες πήραν τον δρόμο της μετανάστευσης για να γλιτώσουν από την ανεργία – την ανασφάλεια, και πέρα από τις νέες δυσκολίες, έζησαν και την καταστροφική διαχείριση της πανδημίας από όλα τα αστικά κράτη, ακόμα και στις μητροπόλεις του καπιταλισμού που μπορεί να φανταζόταν ότι έστω αυτά θα είναι λυμένα.

Είναι πλέον πιο διαδεδομένη αντίληψη ότι η νεολαία δεν μπορεί να ζήσει όπως θα ήθελε και όπως επιτρέπουν οι σύγχρονες επιστημονικές - τεχνολογικές δυνατότητες, αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχει και θολή, ενδεχόμενα, αντίδραση στο να δεχτεί να ζει χειρότερα από τις προηγούμενες γενιές.

Και σήμερα τι ακούει ένας νέος άνθρωπος;

Ότι πρέπει να ετοιμάζεται για την «τέλεια καταιγίδα», δηλαδή μια νέα κρίση, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου και με τον πληθωρισμό στα ύψη.

Και μιας και μιλάμε για μύθους, δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 4 μήνες από την έναρξη της απαράδεκτης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και πήγαν περίπατο και τα καινούρια παραμύθια που μας σερβίρισαν τότε οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωατλαντικού μπλοκ.

Μας έλεγαν ότι η αντιπαράθεση είναι μόνο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, του ισχυρού και του αδύναμου, του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου και πως είναι εκτός τόπου και χρόνου να μιλάμε για το ΝΑΤΟ, της ΗΠΑ, την ΕΕ και τις ευθύνες τους.

Σήμερα έχουν «μαζευτεί» πλέον πολλά επεισόδια που δείχνουν ότι όλο και περισσότερο διαμορφώνονται δύο διακριτοί πόλοι, ο ευρωατλαντικός και ο υπό διαμόρφωση ευρασιατικός, οι οποίοι συγκρούονται και ετοιμάζονται να συγκρουστούν ακόμη σφοδρότερα για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στον πρώτο πόλο ηγούνται οι ΗΠΑ και συμμετέχει με τα δικά της συμφέροντα, αλλά και με αντιθέσεις, η ΕΕ, ενώ στον δεύτερο την οικονομική ισχύ έχει κυρίως η Κίνα και τη στρατιωτική η Ρωσία.

Προετοιμασία για γενίκευση του πολέμου, δείχνει η ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση του εξοπλισμού που στέλνει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, τα σχέδια για νέα διεύρυνσή του με ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, οι απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων από τη μεριά της Ρωσίας.

Αναβάθμιση υπάρχει, όμως, και στην ελληνική εμπλοκή, όπως δείχνει η συμφωνία με τη Γερμανία για αποστολή αρμάτων σοβιετικής κατασκευής που διαθέτει ο ελληνικός στρατός στην Ουκρανία και αντικατάστασή του από γερμανικά, αλλά και νέες αποστολές τεράστιου αξιόμαχου πολεμικού υλικού.

Και μάλιστα σε κρίσιμες συνθήκες που η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας μεγαλώνει, που τα περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, που είναι ψηλά στις απαράδεκτες αξιώσεις της, η κυβέρνηση της ΝΔ και με αυτόν τον τρόπο βάζει σε κίνδυνο ακόμα και την άμυνα της χώρας, όπως προειδοποιούν στρατιωτικοί.

Φυσικά, το πιο σοβαρό στοιχείο της εμπλοκής παραμένει η αξιοποίηση ολόκληρης της χώρας ως πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ.

Απάντηση σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, που, εκτός των άλλων, μας εκθέτει σε μεγάλους κινδύνους, δεν μπορεί να είναι η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας περισσότερα «ανταλλάγματα», λες και μπορεί ποτέ να υπάρξουν για τον λαό και τη νεολαία θετικά «ανταλλάγματα» από τέτοιες δολοφονικές, ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και κέντρα.

Απάντηση αποτελεί η δράση του Κόμματος και της ΚΝΕ, των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων και φορέων που βρίσκονται στη μόνη σωστή πλευρά της ιστορίας, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας μας, η ανάληψη θέσης μόνο με την πλευρά των λαών.

Και είναι πολύς ο κόσμος που είναι περήφανος για αυτή τη στάση του Κόμματός μας.

Περήφανος που τα έδρανα του ΚΚΕ ήταν άδεια όταν μιλούσαν ο αχυράνθρωπος των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και οι ναζί του ΑΖΟΦ μέσα στην ελληνική Βουλή.

Περήφανος γιατί οι βουλευτές του ΚΚΕ δεν χειροκρότησαν μια αντιδραστική κυβέρνηση, που ευθύνεται και αυτή, μαζί με τη Ρωσία, για το δράμα που ζει ο λαός της Ουκρανίας.

Περήφανος για το μαζικό λαϊκό μήνυμα, μήνυμα αγωνιστικής ανάτασης με παγκόσμια εμβέλεια, που στάλθηκε με το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη, και το σύνθημά του “Όχι στον πόλεμο, καμία συμμετοχή, όχι στις βάσεις του θανάτου” να κάνει το γύρο του κόσμου, εκφράζοντας τη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Οι κινητοποιήσεις που μπλόκαραν τη μεταφορά ΝΑΤΟϊκών αρμάτων και εξοπλισμού, όπως στην Αλεξανδρούπολη και την Ηγουμενίτσα, η κατάληξη της απεργιακής συγκέντρωσης στις 6 Απρίλη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, οι χιλιάδες που διαδήλωσαν ενάντια στην ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις, οι μάχες για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία το κόστος των περιβόητων κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία, την ώρα που τμήματα του κεφαλαίου βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένα, είναι που δείχνουν τον αυτοτελή δρόμο που μπορεί και πρέπει να τραβήξει η εργατική τάξη απέναντι στις επικίνδυνες εξελίξεις.

Συνδυάζονται με τις πρωτοβουλίες που παίρνει το Κόμμα μας στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα για να κερδίσει έδαφος αυτή η κατεύθυνση δράσης, μακριά από κάθε λογική επιλογής στρατοπέδου ληστών, με οποιοδήποτε πρόσχημα. Και εδώ υπάρχουν ελπιδοφόρα παραδείγματα, όπως ήταν η κοινή ανακοίνωση 42 Κομμουνιστικών Κομμάτων και 30 Κομμουνιστικών Νεολαιών τις πρώτες μέρες του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Και αυτός ο δρόμος έχει μόνο μια σωστή πλευρά: την πάλη για την ανατροπή της αστικής τάξης σε κάθε χώρα, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας που είναι η μόνη που μπορεί να μας απαλλάξει από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την προσφυγιά, αφού σε αυτή θα εκλείπει η αιτία όλων των πολέμων της εποχής μας: η διαπάλη μονοπωλίων και καπιταλιστικών κρατών για τις αγορές και τα μερίδια, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, τις σφαίρες επιρροής, η διαπάλη, σε τελική ανάλυση, για το κέρδος.

Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας μπορούσαν να ζουν ειρηνικά για πάνω από 7 δεκαετίες. Ο καπιταλισμός στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ έφερε μαζί του και τον πόλεμο. Αυτή είναι η αλήθεια, σήμερα, 30 χρόνια μετά, είτε κοιτάξουμε στην Ουκρανία, είτε στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ, είτε στη Γεωργία αλλά και σε νέες εστίες πολέμου που ανάβουν.

Θέλουν να κρύψουν ότι οι κόσμοι που έχτιζαν επί 30 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού γκρεμίστηκαν με κρότο!

Υπόσχονταν διαρκή ειρήνη και ευημερία,

έσπειραν πολέμους, επεμβάσεις, ξεριζωμό και προσφυγιά σε όλη την υφήλιο.

Εγγυούνταν την αειφόρο και διαρκή ανάπτυξη,

έφεραν νέες κρίσεις, ανεργία, τσακισμένους μισθούς κι χειρότερο βιοτικό επίπεδο για εκατοντάδες εκατομμύρια.

Μιλούσαν για το τέλος της ιστορίας,

όμως το καζάνι σιγοβράζει, οι λαοί συνεχίζουν να αντιστέκονται και να οργανώνουν την αντεπίθεσή τους !

Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, έχει καρφωθεί σαν σφήνα στο μυαλό τόσο των ΝΑΤΟϊκών, όσο και των Ρώσων αστών που εκπροσωπεί ο Πούτιν, ένα πράγμα:

Ότι 30 χρόνια μετά, ακόμη, η καρδιά εκατομμυρίων νέων σε όλο τον κόσμο και ειδικά σε αυτές τις χώρες δονείται, όταν βλέπει την κόκκινη σημαία!

Και σε αυτό το δρόμο, αργά ή γρήγορα θα βαδίσουν τα λαϊκά κινήματα, και ας το πολεμούν λυσσαλέα όλοι εκείνοι που αποδεικνύουν και με αυτό τον τρόπο ποιος είναι ο πραγματικός τους φόβος, ο πραγματικός τους αντίπαλος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Ό,τι κερδήθηκε το τελευταίο διάστημα, όπως γινόταν πάντα, κερδήθηκε μόνο όταν οι εργαζόμενοι πίστεψαν στη δική τους δύναμη, όταν εμπιστεύθηκαν τους κομμουνιστές για να μπουν μπροστά στον αγώνα τους. Αυτό δείχνουν οι νικηφόροι αγώνες στην COSCO, στην e-food, η υπογραφή κλαδικής σύμβασης μετά από χρόνια στον κλάδο των κατασκευών.

Αυτοί, και πολλοί ακόμα εργαζόμενοι, δεν περίμεναν να έρθει καμία κυβέρνηση για να τους σώσει. Χορτάσανε, άλλωστε, σώσιμο με από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε περίμεναν να περάσουν οι «έκτακτες συνθήκες» για να «λογαριαστούν μετά».

Έκαναν αυτό που έγραφε το ελπιδοφόρο πανό σε μια πρόσφατη διαδήλωση στη Στουτγάρδη: «Mην εμπιστεύεσαι την κυβέρνηση, βασίσου πάνω στη δική σου δύναμη!».

Γι’ αυτό και το πραγματικό ερώτημα για τη νεολαία, καθώς πηγαίνουμε προς τις εκλογές, δεν είναι το «ποιος θα πάει με ποιον» για να σχηματίσει κυβέρνηση. Άλλωστε φαίνεται ότι από τα αστικά κόμματα όλοι μπορούν να πάνε με όλους. Το πραγματικό ερώτημα είναι το «ποιος θα βρεθεί απέναντί τους», ποιος θα είναι το στήριγμά της νεολαίας και του λαού αύριο, για να αντιπαλέψει τα ακόμα χειρότερα που έρχονται, για να πετύχει κατακτήσεις.

Και αυτό είναι μόνο το ΚΚΕ και όχι κάποιο από τα κόμματα που ετοιμάζεται να ξανακαθίσει «στο σβέρκο τους» για να «εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή», όπως διαφημίζουν όλοι τους ότι μπορούν να κάνουν, όταν απευθύνονται στο μεγάλο κεφάλαιο.

Κάθε νέος και νέα κοιτώντας πιο προσεκτικά όλα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες μπορεί να βγάλει ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα.

Τα αστικά κόμματα δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα, αφού η συναίνεση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, ειδικά στο ζήτημα της εμπλοκής της χώρας στον πόλεμο «βγάζει μάτι».

Οι διαφωνίες τους είναι «φοβερές»: Θα στέλνουνε στον Ζελένσκι μόνο καλάσνικοφ ή και κράνη, θα χειροκρατάνε τους Αζόφ όρθιοι ή καθιστοί, θα στέλνουν τις ελληνικές δυνάμεις με προφορική εντολή ή με επίσημα έγγραφα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, φτάνουν οι σημερινές αμερικάνικες βάσεις ή να δώσουμε και τη Σκιάθο όπως είπε πρόσφατα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως έχουν συμφωνήσει όλοι μαζί στα πιο κρίσιμα.

Γι’ αυτό, όλο και ξερογλείφονται μεταξύ τους για τα μετεκλογικά σενάρια και για το πώς, με ποια σύνθεση και πότε θα σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας.

Στο ερώτημα ποιος μπορεί πραγματικά να εκφράσει τον θυμό μιας γενιάς για αυτά που ζει, η απάντηση είναι και πάλι «μόνο το ΚΚΕ». Γιατί αποκαλύπτει και στοχεύει τον πραγματικό ένοχο για αυτή την κατάσταση, το σύστημα που γεννά τη βαρβαρότητα και δεν μας αφήνει «να αναπνεύσουμε».

Γιατί αναδεικνύει ότι αυτή ακριβώς είναι η «κανονικότητά» του και δεν υπάρχει άλλη.

Ότι είναι αυτή ακριβώς η «κανονικότητα» που αποδεικνύει πως το σύστημα δεν είναι «άτρωτο», ενώ όλοι οι υπόλοιποι πασχίζουν να του δώσουν περισσότερο χρόνο, να το αθωώσουν, υποστηρίζοντας ότι δεν φταίει το ίδιο, αλλά οι διάφορες «στρεβλώσεις» του ή οι «ατυχείς συγκυρίες».

Μόνο το ΚΚΕ έχει ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από αυτή την αποκρουστική «κανονικότητα», ενώ όλοι οι άλλοι έχουν μόνο προτάσεις διαχείρισης και διαιώνισής της, που ελάχιστα διαφέρουν η μία από την άλλη.

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει την οργή των νέων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και όχι αυτοί που αναμασούν μια δεκαετία τώρα τις ίδιες και τις ίδιες ξεφτισμένες φράσεις για «brain drain» και «brain gain».

Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να εκφράσει την αντίθεση της μεγάλης πλειοψηφίας της νεολαίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας μας, την όλο και πιο αρνητική γνώμη για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, που καταγράφεται σε κάθε έρευνα και όχι, φυσικά, οι διάφοροι «δεδομένοι» και «προβλέψιμοι» σύμμαχοι.

Από τις υψωμένες γροθιές με τα γαρύφαλλα στην ιστορική συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς του 2020, μέχρι τα 17.000 κόκκινα γαρύφαλλα της Πανσπουδαστικής που έβγαλαν οι φοιτητικές κάλπες πριν λίγες μέρες, το ίδιο κόκκινο νήμα συνδέει τα γεγονότα: Όποτε χαμογελάσαμε τα τελευταία χρόνια, όποτε αισθάνθηκαν ανάταση και οι χιλιάδες νέοι που σπουδάζουν και δουλεύουν στο εξωτερικό, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είχαν βάλει το χέρι τους.

Ισχύει στο ακέραιο η εκτίμηση που έχουμε, ότι μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας έχουν ανοιχτά αυτιά, παρακολουθούν από πιο κοντά τις θέσεις και τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Αυτό δείχνει η νίκη της Πανσπουδαστικής, του ψηφοδελτίου της ΚΝΕ στις φοιτητικές εκλογές, μετά από 36 χρόνια. Η ψήφος των φοιτητών ήταν ψήφος εμπιστοσύνης στις δυνάμεις της ΚΝΕ ότι μπορούν αποτελεσματικά να μπουν μπροστά και να οργανώσουν τον αγώνα, αλλά και ψήφος απόρριψης τόσο της κυβερνητικής πολιτικής στα πανεπιστήμια, όσο και αυτών που πλασάρονται ως σωτήρες.

Το θετικό αποτέλεσμα που είχαμε, δείχνει τη δύναμη που έχουν οι επεξεργασίες του ΚΚΕ, οι εύστοχες θέσεις και τα αιτήματα που μπορούμε να διαμορφώνουμε στο κίνημα, η δράση μας όταν βγαίνουμε μπροστά με θάρρος, παίρνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Δείχνει, όμως, και πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την επίμονη προσπάθεια, την οργανωμένη δράση σε όλες τις συνθήκες, ακόμα και όταν τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχαμε συνηθίσει, όπως ίσχυε με τις κλειστές σχολές επί δύο χρόνια.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για εσάς που ζείτε στο εξωτερικό, σε χώρες όπου ο συσχετισμός είναι ακόμη πιο αρνητικός, όπου πρέπει να ξεπεραστούν περισσότερα εμπόδια για να αναπτυχθούν αγώνες.

Μήπως, όμως, λίγα εμπόδια είχαμε να ξεπεράσουμε στην πολύχρονη προσπάθεια του Κόμματος να οργανωθούν, να ξεπεράσουν τον φόβο και να παλέψουν οι σύγχρονοι σκλάβοι, οι μετανάστες εργάτες γης στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας;

Κι όμως, το περασμένο Σάββατο σχημάτισαν ένα ανθρώπινο ποτάμι και διαδήλωσαν ανεμίζοντας τις σημαίες του ΠΑΜΕ, απαιτώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης.

Αν κάτι συνεπάγονται οι ιδιαιτερότητες και οι δυσκολίες, αυτό είναι μόνο η ακόμα μεγαλύτερη σημασία που έχει η ύπαρξη και η μαζικοποίησης των οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Γι’ αυτό και όσοι ακόμα το σκέφτεστε να κάνετε το βήμα, δεν πρέπει να το καθυστερείτε άλλο.

Ο ηρωικός ηγέτης του ΚΚ Γερμανίας, Ερνστ Τέλμαν, τον οποίο θα τιμήσουμε αύριο στην επίσκεψή μας στο κολαστήριο του Μπούχενβαλντ, έγραφε στο κείμενό του για τα διδάγματα της εξέγερσης του Αμβούργου το 1923:

«Η κατάκτηση της εξουσίας του προλεταριάτου δεν είναι μονόπρακτο έργο. Δεν περιορίζεται μόνο στο στρατιωτικό αγώνα εναντίον των στρατευμάτων της αστικής τάξης, αλλά πρέπει να προετοιμαστεί με μακρόχρονη δουλειά του Κομμουνιστικού Κόμματος και ολόκληρου του προλεταριάτου. Οι μελλοντικοί νικητές επί της αστικής τάξης πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν, να προετοιμαστούν, να οργανωθούν μέσα σε αμέτρητους επιμέρους αγώνες. Εδώ βρίσκεται το βασικό μας καθήκον αυτήν την περίοδο».

Ελάτε, λοιπόν, μαζί μας, γιατί έχουμε μπροστά μας πολλά να μάθουμε, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε και αμέτρητους αγώνες να δώσουμε. Έχουμε, όμως, και μια ολόκληρη ζωή που πρέπει να κερδίσουμε!

Με το ΚΚΕ μπροστά! Θα τα καταφέρουμε!

Καλή δύναμη και καλούς αγώνες!

 Ομιλία του Ν. Αμπατιέλου Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ