ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ
Η καρδιά της οργανωμένης εργατικής τάξης θα χτυπάει στις 18 και 19 Ιούνη στη Δραπετσώνα
Το επόμενο Σαββατοκύριακο, 18 και 19 Ιούνη, η καρδιά του εργατικού κινήματος, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των πιο ζωντανών τμημάτων της εργατικής τάξης, που δεν το βάζουν κάτω, θα χτυπάει στην εργατούπολη του Πειραιά. Εκεί, στη Δραπετσώνα, δίπλα στο λιμάνι των μεγάλων ταξικών συγκρούσεων, παραδίπλα από το Πέραμα όπου αδιάκοπα «δένεται τ' ατσάλι» θα συναντηθούν, θα συζητήσουν και θα αποφασίσουν για την κλιμάκωση της μεγάλης προσπάθειας, της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος οι εκατοντάδες συνδικαλιστές, εκπροσωπώντας σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Επιτροπές Αγώνα.
«Στην οργάνωση η δύναμη, στον αγώνα η ελπίδα, όπλο μας η αλληλεγγύη!»: Με το σύνθημα αυτό να διαδίδεται σε όλη τη χώρα, με το πλατύ άνοιγμα μπροστά στη Σύσκεψη, το ΠΑΜΕ επιδιώκει αυτή να αποτελέσει άλλη μια μάχη, να είναι κομβικό γεγονός στην πορεία του εργατικού κινήματος, για την ανάγκη η εργατική τάξη της χώρας, με την οργανωμένη πάλη της, με ανεβασμένη αυτοπεποίθηση, με πίστη στις δυνάμεις της, να βάλει φρένο στην επίθεση που δέχεται και να περάσει στην αντεπίθεση δημιουργώντας τους όρους για την ανατροπή της πολιτικής που τσακίζει τις ανάγκες της.
Υστερα από 12 χρόνια που η εργατική τάξη έχει μπει σε ένα σπιράλ ατέλειωτης επίθεσης στα δικαιώματά της, που πληρώνει διαδοχικά την καπιταλιστική κρίση και την ανάπτυξη, την πανδημία και τον πόλεμο, που οι αντιθέσεις ενός σάπιου συστήματος μέχρι το μεδούλι έρχονται με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα στην επιφάνεια, πλέον όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που ανησυχούν. Πλέον όλο και περισσότερους εργαζόμενους και συνδικαλιστές απασχολεί η υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος, το ερώτημα «τι κίνημα θέλουμε» μπαίνει κάθε φορά στην οργάνωση ενός αγώνα. Η ίδια η χρεοκοπία κάθε προσδοκίας από τις κυβερνητικές εναλλαγές, η ολοκληρωτική απαξίωση του εργατοπατερισμού της ΓΣΕΕ τροφοδοτούν αυτήν τη συζήτηση, με τη Σύσκεψη του ΠΑΜΕ να δίνει την ευκαιρία για να βρει δημιουργική και γόνιμη διέξοδο αυτός ο προβληματισμός.
Ενα από τα βασικά ζητούμενα της Σύσκεψης είναι να συζητηθεί ο προσανατολισμός που πρέπει να πάρει το συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να υπηρετεί αποτελεσματικά τις ανάγκες της εργατικής τάξης, να απαντήσει δηλαδή στο ερώτημα: Ταξική πάλη ή ταξική υποταγή;
Σε αυτό το ερώτημα το ΠΑΜΕ δίνει ξεκάθαρη απάντηση. Η ιστορία του εργατικού κινήματος διδάσκει πως κάθε συμβιβασμός με την εργοδοσία εντείνει τη φτώχεια και την εξαθλίωση των εργαζομένων. Αντίθετα, η οργάνωση και η ανάπτυξη ταξικών αγώνων είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Ακόμα και η πείρα από τη δράση που έχει αναπτυχθεί τον καιρό της πανδημίας επιβεβαίωσε ότι κάθε υποχώρηση από αυτήν τη γραμμή είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους, ότι αντίθετα είναι ο μοναδικός δρόμος για να σταθούν στα πόδια τους.
Στις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες που γνώρισε η εργατική τάξη από την αρχή της προηγούμενης καπιταλιστικής κρίσης, το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που σήκωσε ψηλά τη σημαία του ταξικού αγώνα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες, βάζοντας τη σφραγίδα στην πάλη ενάντια στον πραγματικό εχθρό, τον καπιταλισμό. Τα μέτωπα πάλης που άνοιξε για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, της ίδιας της υγείας του λαού, η απειθαρχία που καλλιέργησε άφησαν πολύτιμη παρακαταθήκη. Συνέβαλαν να μείνουν εστίες «αναμμένες», να μην υπάρχει αναδίπλωση, να μη σαρώσουν η παραίτηση και η απογοήτευση την εργατική τάξη.
Οι συνδικαλιστές και τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε μεγάλους αγώνες που σήμερα αποτελούν παράδειγμα για την εργατική τάξη, είναι «δείκτης» ότι μόνο με τέτοια επιθετική πάλη, με γραμμή σύγκρουσης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της μπορεί να αποσπάσει ο εργαζόμενος ακόμα και τα ελάχιστα. Τέτοιοι αγώνες ήταν των εργατών στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στην «e-food», στα δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ.
Την περίοδο που η κυβέρνηση και όλα τα άλλα κόμματα της αστικής τάξης προσπάθησαν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου» με πρόσχημα πότε την πανδημία και πότε την κρίση, είτε εφαρμόζοντας περιοριστικά μέτρα ως κυβέρνηση είτε λέγοντας «θα λογαριαστούμε μετά» ως αντιπολίτευση, οι ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, με τον αποφασιστικό ρόλο του ΠΑΜΕ, «έσπασαν τη σιωπή», πρωταγωνίστησαν στη μαχητική αντίσταση των εργαζομένων, συνέβαλαν να δυναμώσει η αλληλεγγύη, να γίνεται «υπόθεση όλων» ο αγώνας σε συγκεκριμένους χώρους, όπως στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα Καβάλας.
Ο προσανατολισμός που υπηρετούν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ καθορίζει και σε ποιους απευθύνεται το κάλεσμα συμμετοχής στην Πανελλαδική Σύσκεψη. Σε όλα τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που «δεν συμβιβάζονται με το άδικο», που αντιλαμβάνονται ότι οι ανάγκες των εργαζομένων είναι εκ διαμέτρου αντίθετες από τις ανάγκες των εργοδοτών, ότι οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που υπηρετούν τη γραμμή της ταξικής υποταγής δρουν όχι με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων αλλά τις ανάγκες των επιχειρήσεων και γι' αυτό δρουν σε βάρος των εργαζομένων.
Η σημερινή κυριαρχία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού σημαίνει συνδικάτα χωρίς συλλογικές διαδικασίες, χωρίς τη συμμετοχή εργαζομένων, αποστεωμένοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που δρουν δήθεν στο όνομα των εργαζομένων αλλά ενεργούν για λογαριασμό των εργοδοτών και ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτή είναι η γραμμή της ταξικής υποταγής που απομονώνει τον εργαζόμενο, τον καθιστά ανίκανο να αντιδράσει στην εργοδοτική ασυδοσία, τον απομακρύνει από τη συλλογική δράση, καλλιεργεί την απογοήτευση, οδηγεί στην ήττα.
Απέναντι στη γραμμή ήττας, το ΠΑΜΕ αντιπαραθέτει τον στόχο ανασύνταξης του εργατικού κινήματος ώστε όλο και περισσότερα συνδικάτα να αποτελέσουν πόλο έλξης των εργαζομένων. Αυτό προϋποθέτει συνδικάτα που θα οργανώνουν όλους τους εργαζόμενους χωρίς αποκλεισμούς, θα έχουν καθαρό μέτωπο απέναντι στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους, συνολικά στη στρατηγική του κεφαλαίου, θα διαμορφώνουν πλαίσια πάλης με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων, θα αναπτύσσουν δράση που θα καλύπτει όλο το φάσμα των σύγχρονων αναγκών τους. Συνδικάτα που θα καταπολεμούν με επιμονή και υπομονή τη λογική της ανάθεσης, θα δημιουργούν τους όρους ενεργής συμμετοχής των εργαζομένων μέσα από διαρκείς μαζικές συλλογικές διαδικασίες λήψης των αποφάσεων και υλοποίησής τους. Συνδικάτα που σε κάθε βήμα τους θα παραμερίζουν διακρίσεις με βάση τη θρησκεία, το έθνος, τη φυλή, το φύλο, και θα αναδεικνύουν την ενότητα συμφερόντων της εργατικής τάξης μιας χώρας και των εργατών των άλλων χωρών.
Η συζήτηση για τον προσανατολισμό και την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος δεν ξεκινά από το μηδέν. Πολύτιμο όπλο είναι η πείρα από τους αγώνες που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα και πρέπει στην Πανελλαδική Σύσκεψη να αξιοποιηθεί στο έπακρο.
Αγώνες που ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να πετύχουν όλους τους στόχους είχαν ωστόσο ένα μεγάλης σημασίας αποτέλεσμα. Αλλαξαν την αντίληψη εργαζομένων για τη θέση τους στην κοινωνία, τους βοήθησαν να διαπιστώσουν τη δύναμή τους, να «βιώσουν» το γεγονός ότι αυτοί είναι οι παραγωγοί του πλούτου, οι πρωταγωνιστές της εξέλιξης. Επομένως και ότι η εργοδοσία βρίσκεται στην απέναντι και όχι στην ίδια όχθη.
Αγώνες που στόχο είχαν να οργανώσουν τους εργαζόμενους στους χώρους δουλειάς και τα κατάφεραν καθώς η δίψα και η ανάγκη για τη συλλογική δράση ξεπέρασαν την εργοδοτική τρομοκρατία και δημιουργήθηκαν νέα σωματεία.
Αγώνες που προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα αποσπώντας σημαντικές κατακτήσεις, όπως στην «e-food», στην COSCO, στους οικοδόμους κ.α.
Η πείρα αυτών των αγώνων θα βρεθεί στο επίκεντρο της Σύσκεψης, ήδη συζητιέται σε χώρους δουλειάς. Το πώς και το γιατί αυτών των αγώνων μπορεί να μετατραπεί σε γνώση που θα γίνει κοινό κτήμα όλων των συνδικάτων, θα μπορούν να τη συνδυάσουν με τη δική τους πείρα για αποτελεσματικότερη οργάνωση του αγώνα τους στους χώρους δουλειάς και συνολικά.
Ξεχωριστή θέση στη συζήτηση αυτή έχει πώς ο αγώνας κάθε χώρου, κάθε κλάδου θα πολλαπλασιάζει τη δύναμη και άρα την αποτελεσματικότητά του μέσα από την κοινή δράση των συνδικάτων όλων των κλάδων, την αλληλοϋποστήριξη, την ταξική αλληλεγγύη. Ο αγώνας σε έναν κλάδο που μακριά από συντεχνιασμούς αξιοποιεί την ταξική αλληλεγγύη και τον συντονισμό δράσης μπορεί να συμβάλει στο δυνάμωμα του μετώπου των συνδικάτων, του ΠΑΜΕ. Αντίστροφα, η ενίσχυση του ΠΑΜΕ μπορεί να λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής δύναμης των αγώνων στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς. Ολοκληρώνοντας αυτήν τη συζήτηση οι εκπρόσωποι των συνδικάτων μπορούν να φύγουν εξοπλισμένοι με τη γνώση του ότι ο αγώνας για το επιμέρους είναι άρρηκτα δεμένος με την ανάγκη για ενιαία αγωνιστική απάντηση από την εργατική τάξη, ενάντια στην ενιαία επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.
Εδώ αναδεικνύεται η μεγάλη δύναμη του ΠΑΜΕ, που σήμερα αποτελεί το φωτεινό ζωντανό παράδειγμα, την ελπίδα για την εργατική τάξη της χώρας. Τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό έχουν θέσει με την πολύχρονη δράση τους απαράβατες γραμμές. Παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Καλλιεργούν την αντίληψη ότι δεν υπάρχουν «σωτήρες», «καλές» κυβερνήσεις και «καλοί» εργοδότες.
Η λύση βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων, στην ταξική πάλη. Γι' αυτό το ΠΑΜΕ είναι ανάγκη σήμερα να διευρυνθεί, να μεγαλώσει παραπέρα, να αγκαλιαστεί από περισσότερα συνδικάτα και εργαζόμενους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου