Δομή και ... Αποδόμηση...

Εχω δει οχταμηνίτικο μωρό σε νοσοκομείο της Βαγδάτης να πεθαίνει μπροστά στα μάτια των γονιών του και τα δικά μου, μετά από απέλπιδες προσπάθειες γιατρών να του περάσουν μια πεταλούδα στη φλεβίτσα, που προοριζόταν όμως για ενήλικα. Δεν χρειάζεται να πω πώς ακούγεται ο σπαραγμός και η θλίψη κι η επιστημονική απογοήτευση, σ' έναν θάλαμο με οχτώ άδεια κρεβάτια και σ' ένα απ' αυτά να κείται ένα πτώμα βρέφους.

Εχω δει σε ένα διήμερο δεκαεφτά χιλιάδες πτώματα παιδιών κάτω των 15, θερισμένα απ' τη χολέρα, μετά τον εμφύλιο στη Ρουάντα, είτε σε ατέλειωτες σειρές αριστερά και δεξιά από τον χωματόδρομο των προσφυγικών στρατοπέδων στην Γκόμα, είτε σε λόφους, ίδιους μ' αυτόν των σκουπιδιών στη χωματερή, άταφα και καλυμμένα πρόχειρα με ασβέστη. Σας φρικάρω σαββατοκυριακάτικα, αλλά πιστέψτε με, ακόμα και στην αφόρητη δυσωδία του θανάτου, αυτή η αποφορά του παιδιού είναι πάντα χειρότερη. Κολασμένη. Εχω παλέψει πολύ για να κρατηθεί το λογικό μου στη θέση του, να μην ξεραθεί η ψυχή μου, και να μη σταματήσει η καρδιά μου μπροστά σε παιδί - θύμα.

Με τόση φριχτή εμπειρία και πάλι κινδυνεύω και να αρρωστήσω και να σιχαθώ το χώμα που πατώ, άμα βλέπω κι ακούω κι ακόμα χειρότερα άμα φαντάζομαι τον πόνο, τον τρόμο, το ζάρωμα των παιδιών που κυριολεκτικά πάρκαρε, εγκατέλειψε, φυλάκισε, ξεπούλησε κι υποδούλωσε το σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος Ελλάς, στην αναθεματισμένη Κιβωτό, ή στις ανέλεγκτες δομές. Τι λέξη κι αυτή! Δομές! Ηθικά γιαπιά ανηλίκων. Εκεί όπου τα παιδιά από φτώχεια, ανάγκη, κακοποίηση, αδυναμία, καταλήγουν σαν μπίλιες σε ρουλέτα φιλανθρωπίας. Ζωές που κρέμονται από την απόλυτη υποκειμενικότητα και ερμηνεία και εφαρμογή στην πράξη, χωρίς ή με ιδιοτέλεια περί την αγαθοεργία. Λέξη παλιά, ξεχασμένη, χωρίς πνευματικό χορηγό.

Σ' αυτή τη ρυπαρή υπόθεση δεν με εκπλήσσουν οι κοινοτοπίες. Κι εδώ το ξεκαθάρισμα το βρίσκουμε φυσικό να γίνεται με όρους μαφίας. Δηλαδή, ακολουθείς το χρήμα και βγάζεις άκρη και πιάνεις τους ενόχους, σαν τον Αλ Καπόνε ένα πράγμα, όχι για τους φόνους αλλά για τους φόρους. Κι όμως, αν δεν σταθείς σ' αυτή την έμπρακτη προσομοίωση, σου διαφεύγει ότι το παιδί αντιμετωπίζεται σαν μπουκάλι ουίσκι, σαν ναρκωτικό ή σαν πόρνη, τις βασικές δηλαδή πηγές εισοδήματος μαφιόζων.

Κι ύστερα είναι μια πτυχή τέτοιων κλειστών δομών περιβεβλημένων τον τύπο της έξωθεν καλής μαρτυρίας, δηλαδή ράσο - σταρ και δημόσιες σχέσεις συζυγικής υπαλλήλου, αγιογραφημένες λιμουζίνες και συνένοχοι πραιτωριανοί, που λέγεται χειραγώγηση παιδιών τε και μαζών και πλύση εγκεφάλου.

Γιατί αν υποθέσουμε πως είναι δύσκολο κακοποιημένα πολλαπλώς στο περιβάλλον τους παιδιά, να έχουν στη ζωή να υπερπηδήσουν και την ιδρυματική κακοποίηση και φθορά τους, φανταστείτε πόσο διαβολικό είναι, και δη για ιερωμένο, να παραλαμβάνει τροφίμους της ...δομής και να τους μετατρέπει σε κακοποιητές των τέως συντροφίμων τους. Αυτό είναι κυριολεκτικά όχι στρίψιμο της βίδας, αλλά διαστροφή της διαστροφής.

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τόση ευαισθησία και τόση κοινωνική ενσυναίσθηση, κι όλα αυτά τα ωραία εκχυλίσματα που ευωδιάζουν ξαφνικά μόλις ανοίξει το καπάκι του βόθρου, τότε ούτε ψύλλος στον κόρφο των εισαγγελέων που υπογράφουν την απομάκρυνση των παιδιών και τα εναποθέτουν εκόντες άκοντες στα χέρια των δομών, με την ψευδαίσθηση ότι εφαρμόζουν τον νόμο κι αυτό αρκεί. Γιατί εντέλει ούτε η συνείδηση ούτε η αλληλεγγύη ούτε η ανθρωπιά τιμολογούνται, στη ζούγκλα των ανθρώπων. Αν έφταναν τα λεφτά, τότε τα παιδιά θα κυκλοφορούσαν ελεύθερα, χαρούμενα, σπουδαγμένα, και κυρίως άφοβα.

Κάθε φορά που μας βαράει στο κούτελο μια κιβωτός, αποκαλύπτεται το δομικό έγκλημα του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Τα πάντα είναι εμπόρευμα. Διακινούνται, πωλούνται και αγοράζονται απρόσκοπτα, στην κατάλληλη τιμή, την κατάλληλη στιγμή όταν σφίγγει και κυριαρχεί η Ανάγκη απ' τη μια και το κέρδος απ' την άλλη. Τα παιδιά δεν εξαιρούνται. Αντίθετα λογίζονται ως φθηνό κι άφθονο λίπασμα των γραναζιών και των μηχανισμών του συστήματος. Και τότε, οι εκμεταλλευτές των ανθρώπων γίνονται και παντοδύναμοι της ευαισθησίας, αποθησαυρίζοντας κεφάλαια ανθρώπινου πόνου σε λίρες, δολάρια, ευρώ, σε σεντούκια, θυρίδες και τραπεζικούς λογαριασμούς, στο εύφορο έδαφος μιας συνένοχης σιωπής που ποτέ δεν κάνει λάθος.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ