Είκοσι χρόνια μετά

 
Η άτυπη συνάντηση ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων που έγινε χτες, δεν μπορεί να κρύψει ότι 20 χρόνια μετά τη «Διακήρυξη της Θεσσαλονίκης» και τον περίφημο «οδικό χάρτη» για την ένταξη όλων των βαλκανικών κρατών στην ΕΕ, οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις στην περιοχή οξύνονται.

Απόδειξη είναι και το γεγονός ότι η διεύρυνση της ΕΕ «περπάτησε» με ρυθμούς πολύ κατώτερους των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν τότε. Η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα» που εγγυόταν τάχα η «ευρωπαϊκή πορεία» της Βαλκανικής, μετατράπηκαν 20 χρόνια μετά σε «σοβαρές ανησυχίες» για τον κίνδυνο νέας ανάφλεξης, στη σκιά της σύγκρουσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αυτό ήταν και το περιεχόμενο της χτεσινής συνάντησης, με την παρουσία μάλιστα του Ουκρανού Προέδρου, Ζελένσκι: Να αναθερμανθούν οι ευρωατλαντικές προοπτικές των χωρών της περιοχής και να δεσμευτούν σε έναν ενεργότερο ρόλο στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ - ΕΕ με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως με την Κίνα και τη Ρωσία, που έχουν ισχυρά οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά ερείσματα στη Βαλκανική.

Πρωταγωνιστής σ' αυτόν τον σχεδιασμό αναδεικνύεται για άλλη μια φορά η χώρα μας, όπως φάνηκε και από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στην Ουκρανία για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στον πόλεμο, οδηγώντας τον λαό σε νέους κινδύνους και περιπέτειες. Γι' αυτό οι πανηγυρισμοί των αστικών επιτελείων, ότι η συνάντηση αυτή επιβεβαιώνει τον «ηγετικό ρόλο» της Ελλάδας στα Βαλκάνια, καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.

Παίζοντας «ηγετικό ρόλο», η Ελλάδα στήριξε ενεργά τον διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, σύμφωνα με τον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Παρά την αναδίπλωση την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης, η αστική τάξη βγήκε πολλαπλά κερδισμένη από την εξαγωγή κεφαλαίων, την επέκταση της επιχειρηματικής δράσης στις βαλκανικές αγορές και την εκμετάλλευση φτηνότερου εργατικού δυναμικού.

Προώθησε παράλληλα την ένταξη των βαλκανικών κρατών στις δομές των ΝΑΤΟ και ΕΕ, που επιταχύνει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στις χώρες αυτές και ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Τον «ηγετικό ρόλο» της στην προώθηση αυτής της επικίνδυνης πολιτικής επιβεβαίωσε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν υπέγραψε τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών. Αλλά και στη συνέχεια, με τον στρατηγικό διάλογο Ελλάδας - ΗΠΑ, αναλαμβάνοντας ρόλο «κόμβου» στα πολεμικά και ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Το τι «κέρδισε» ο λαός δεν είναι δύσκολο να το δει κανείς: Οι αγωγοί και οι άλλες ενεργειακές υποδομές στην Ελλάδα αυξάνουν τη σημασία της στον ανεφοδιασμό των Βαλκανίων και της ΕΕ, αυξάνοντας τα κέρδη των μονοπωλίων, την ώρα που ο λαός βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ενεργειακή φτώχεια. Η χώρα μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και επομένως σε μαγνήτη κινδύνων για τον λαό.

Με ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και Οδηγίες, που είναι «προαπαιτούμενα» για την ένταξη και άλλων κρατών στην ΕΕ, η αγορά εργασίας στην Ελλάδα και παντού είναι σκέτη ζούγκλα, οι συνδικαλιστικές και άλλες ελευθερίες συρρικνώνονται.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πριν από 20 χρόνια κατήγγειλε τη «διακήρυξη» για την επιτάχυνση της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων και στάθηκε με συνέπεια απέναντι στη διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, υπερασπιζόμενο το πραγματικό συμφέρον του ελληνικού και των άλλων λαών.

Σήμερα ο λαός μπορεί να δει πιο καθαρά τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, που του παρουσιάζουν ως δήθεν μονόδρομο. Να δει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που μπορεί να ανοίξει αν ο ίδιος το αποφασίσει με την πάλη του. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στην ειρηνική συνύπαρξη και την αμοιβαία συνεργασία όλων των ευρωπαϊκών λαών, συντρίβοντας τις αντιλαϊκές συμμαχίες της αστικής τάξης και τα επικίνδυνα σχέδιά τους, ανατρέποντας το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου σε κάθε χώρα.